Ölüp de bu hayattan göçen hiç kimse, gittiği yere kendisi ile birlikte hiçbir şey götürmez. Diğer tarafa bir çöp götürmek bile mümkün değildir. Hal böyle iken insanlar yaşamları boyunca mala mülke, zenginliğe gereğinden fazla önem vermemeli, ihtiyaç sahiplerin de yardım etmelidir.Bilindiği gibi dünyanın gelmiş geçmiş en zengin insanlarından birisi Karun’dur. ”Karun kadar zengin” ifadesi de oradan gelmektedir. Onun onlarca deve yükünde altınlarının olduğu söylenir. Ancak o da öldüğünde kendisi ile beraber değil altınlarını, altın dişini bile götürememiştir.
İnsanların açgözlülüğü, doyumsuzluğu bitmez. Allah yardımlaşmayı, cömert olmayı, zekat vermeyi emretmişken ve bunun karşılığında cennetini vaat etmişken, insanların çoğu bunu hiç önemsemezler. Tek gayeleri servetine servet katmaktır. Dünya malı dünyada kalır atasözü ile ilgili çok güzel bir hikaye vardır: Zamanında çok büyük bir servete sahip olan bir adam ölmeden önce oğluna eski bir çorap ve zarf vererek vasiyette bulunmuş. ”Oğlum, senden iki isteğim var: Birincisi: Beni mezara koyarken ayağıma bu eski çorabı giydir. İkincisi ise: Beni gömdükten sonra aç ve oku.” demiş. Adamın eceli gelmiş ve adam ölmüş. Mezara gömeceklerinde çocuk çorabı giydirmeye çalışmış ama imam buna izin vermemiş. Çocuk ne kadar ısrar ettiyse bunu imama kabul ettirememiş. Zira dinimize göre ölü sadece kefen giyermiş. Velhasıl adamı gömmüşler. Gömülüp herkes dağıldıktan sonra zarfı açmış ve içindeki notu okumuş: ”Gördün ya oğul, bunca servetime rağmen, diğer tarafa giderken eski bir çorabımı bile götüremedim. O zaman sen de bunu bil ve mala mülke önem verme, doğruluktan da asla ayrılma.”