İNSAN DOĞASI VE ACIMAK
Bazı duygular insanoğlunun yaratılışı kadar eskidir. Aslında insanı tam olarak insan yapan güzel yahut çirkin olarak nitelendirilen, bedeni değil, ruhudur. İnsani olarak nitelendirdiğimiz her duygu ruhumuzda mevcuttur. Bazıları belki bazı insanlarda daha ağır basar bazıları ise bazı insanlarda daha hafiftir. Fakat kimi duygular muhakkak mevcuttur. Acıma duygusu da şüphesiz bunlardan biridir.
Acımak duygusunu ikiye ayırabiliriz ; öyle ki bazı insanlar merhametinden ötürü insanlara acırlar. Yani mesela bir annenin acıma duygusunu ele alacak olursak anne çocuğuna merhametinden ya da sevgisinden dolayı acır. Çocuğunun başarısızlığı, kötüye gittiğini düşündüğü bir hal veya hareketi annesi düşündürebilir ve çocuğuna sevgisinden, şefkatinden acıyor olabilir. Fakat bazı acıma duygularının temeli karşılaştırmaya dayanır. Örneğin maddi durum olarak iyi bir statüde olan kişinin daha aşağıda olan bir kişiye acıması aslında onun hayat standartlarını düşük görmesindendir. Bu olay aslında çok tabiidir. Yani hemen hemen her insanda bu mevcuttur diyebiliriz. Acıma duygusunu bu boyutta da ikiye ayırabiliriz ; bir kibirlenerek karşısındakini aşağı görerek acımak bir de gerçekten haline üzüldüğün biri için merhamet besleyerek acımak. Bu insandan insana değişmektedir ama her insanın doğasında yadsınamaz bir özelliktir diyebiliriz. Küçük yaştaki çocuklar bile aslında içlerinde acıma duygusunu barındırırlar fakat yetişkin bir insana göre çok çok azdır hatta bazı çocuklarda hiç bulunmaya bilir de. Yetişkin insanların bu konuda çok daha hassas olmasının sebebi olgunlaşmalarıdır. Ancak karakter bakımından olgunluğa ulaşmış bir birey acıma duygusundan bilinçli bir şekilde haberdardır.
Atalarımız merhametten maraz doğacağını söylemişler, yani bir insana her ne kadar merhamet ile acısak bile sınırını bilmeliyiz çünkü o kişiyi o hale sokan bir yaratıcı mevcuttur ve sebepleri, bedelleri de ancak o bileceğinden beşer halimiz ile çok fazla irdelememeliyiz.